JOSE RAMÓN AMONDARAIN
MARGOLARITZA
Donostia, 1964. Arte Ederretan lizentziaduna da UPV/EHUtik. Artelekun lan egiten du, Donostian. Egonaldia egin du Berlingo Künstlerhaus Bethanien-en. 1988tik bakarkako eta taldekako erakusketak egiten ditu. Bakarkako azken erakusketen artean, honako hauek nabarmendu daitezke: Espazioaren Irribarrea (Gabriel Rolt galeria, Amsterdam); Amar gana (Patio Herreriano Museoa, Valladolid); Denbora eta premia (Artium, Arte Garaikideko Euskal Zentro-Museoa, Gasteiz). Eta erakusketa kolektiboen artean: On painting, (CAAM, Las Palmas Kanaria Handikoa); El Ángel exterminador. A Room for a Spanish Contemporary Art (Palais de Beaux-Arts, Brusela); Camuflajes (La Casa Encendida, Madril); Ezezagunak. Euskal Herriko arte garaikidearen kartografiak (Guggenheim Bilbao Museoa).
Pentimenti (posiblea)
Paul Viriliok –ikusmenaren makina– hasten du Marmontelek esaten zuena gogora ekartzen: Arteek lekukoak behar dituzte.
Dena arrazoitzeko tema hasi zenetik, bidezko ikerketa piktoriko modernoak -x izpien bidez- eta erreflektografiak ikuskapen bisualeko metodo modernoak sartu dituzte.
Pentimenti edo damuek agerian jartzen dizkigute lanak bere azalaren azpian ezkutatzen dituen geruza desberdinetan egileak egin zitzakeen aldaketak. Gorputza zeharkatzen duten erradiografiek bere sekretuak erakusten dizkigute, adimenetik kanpo egote hori, eta, paradoxikoki, fotokopia txar batetik gertu dauden zehaztasun gutxiko irudi erre batzuk eskaintzen dizkigute froga bezala. Obrak kontra egingo eta azpimarratuko balu bezala ez dagoela ezer agerikorik ikusezina ezkutatzen ez duenik. Operazio anagramatikoek ere prozesu horietan eragiten dute, eta, susmatu ere egin ez arren, emaitzak berezkoak diren zerbait dira, gainazalaren eta sakonenaren arteko errusiar mendi moduko bat.
Erroman egindako lana gainazalak ezkutatzen duena aurkitzea simulatzen duten barruko marmar tenporalak azalarazteaz arduratzen da, pintura material gisa erabiliz, bai irudikatzeko, bai inolako euskarririk gabe aurkezteko.
Prozesua eta esperientzia
Artearen esperientzia proiektuaren noziotik aldentzen den prozesu-sistema konplexu gisa jasotzen da, helburu jakin bat lortzeko behar den denbora estrategiko horretatik ere urrunduz. Ildo horretan, nire lana prozesuaren beharretik eta prozesuan dagoen desiratik sortzen da. Bitxia bada ere, Erroman egin dudan egonaldian hainbat gauza agertu dira, obrak ez du horien lekukotasunik ematen eta ez dute zerikusi handirik hasierako proiektuarekin, baina une arkaikoen magma hori eratzen dute, lantzeko nahiak uneren batean forma gisa argituko duena.
Funtzio jakinik gabe, koadro, eskultura, objektu, txoko eta detaile txikien argazkiak ateratzen joan naiz, dakidala ez dakidana azaleratzeko gonbidapen gisa, irudiak radar lana egin dezan eraginez. Irudiak nahastu, astindu, erreproduzitu, kopiatzen dira edo intrigatzen dute.
Aipu batetik abiatuta, erakusten dugu norekin neurtzen garen, nor dugun gogoan eta nola pentsatzen dugun. Erreferentzia bakoitzak islatzen du erantzukizun eta konpromiso bat matrize horrekiko, zeinak iraganaren, etorkizunaren eta orainaren arteko leku batean berresten baitu.
Partekatu:
Pentimenti (posiblea)
Paul Viriliok –ikusmenaren makina– hasten du Marmontelek esaten zuena gogora ekartzen: Arteek lekukoak behar dituzte.
Dena arrazoitzeko tema hasi zenetik, bidezko ikerketa piktoriko modernoak -x izpien bidez- eta erreflektografiak ikuskapen bisualeko metodo modernoak sartu dituzte.
Pentimenti edo damuek agerian jartzen dizkigute lanak bere azalaren azpian ezkutatzen dituen geruza desberdinetan egileak egin zitzakeen aldaketak. Gorputza zeharkatzen duten erradiografiek bere sekretuak erakusten dizkigute, adimenetik kanpo egote hori, eta, paradoxikoki, fotokopia txar batetik gertu dauden zehaztasun gutxiko irudi erre batzuk eskaintzen dizkigute froga bezala. Obrak kontra egingo eta azpimarratuko balu bezala ez dagoela ezer agerikorik ikusezina ezkutatzen ez duenik. Operazio anagramatikoek ere prozesu horietan eragiten dute, eta, susmatu ere egin ez arren, emaitzak berezkoak diren zerbait dira, gainazalaren eta sakonenaren arteko errusiar mendi moduko bat.
Erroman egindako lana gainazalak ezkutatzen duena aurkitzea simulatzen duten barruko marmar tenporalak azalarazteaz arduratzen da, pintura material gisa erabiliz, bai irudikatzeko, bai inolako euskarririk gabe aurkezteko.
Artearen esperientzia proiektuaren noziotik aldentzen den prozesu-sistema konplexu gisa jasotzen da, helburu jakin bat lortzeko behar den denbora estrategiko horretatik ere urrunduz. Ildo horretan, nire lana prozesuaren beharretik eta prozesuan dagoen desiratik sortzen da. Bitxia bada ere, Erroman egin dudan egonaldian hainbat gauza agertu dira, obrak ez du horien lekukotasunik ematen eta ez dute zerikusi handirik hasierako proiektuarekin, baina une arkaikoen magma hori eratzen dute, lantzeko nahiak uneren batean forma gisa argituko duena.
Funtzio jakinik gabe, koadro, eskultura, objektu, txoko eta detaile txikien argazkiak ateratzen joan naiz, dakidala ez dakidana azaleratzeko gonbidapen gisa, irudiak radar lana egin dezan eraginez. Irudiak nahastu, astindu, erreproduzitu, kopiatzen dira edo intrigatzen dute.
Aipu batetik abiatuta, erakusten dugu norekin neurtzen garen, nor dugun gogoan eta nola pentsatzen dugun. Erreferentzia bakoitzak islatzen du erantzukizun eta konpromiso bat matrize horrekiko, zeinak iraganaren, etorkizunaren eta orainaren arteko leku batean berresten baitu.