Marín, 1985. Idazlea, Kazetaritzan lizentziaduna, Nazioarteko Lankidetzan eta Filosofia Praktikoan masterrak dituena.
Estudos en Mancomún programa esperimentaleko parte-hartzailea. Programa horretatik sortu zen “A través das marxes. Entrelazando feminismos, ruralidades e comúns” obra, zeinaren koeditorea eta egilekidea den.
Besteak beste, “Os lobos na casa de Esaú” (Chan da pólvora, 2017) eta “claus e o alacrán” (Espiral Maior, 2018) lan poetikoak eta “O axolote” (Galaxia, 2020) narrazio-lana argitaratu ditu.
Partekatu:
Hiria eta ametsa
Sublimea eta munstrokeriazkoa, monumentala eta txikia, epikoa eta mendekoa, maitasuna eta boterea, bizitza eta heriotza betiereko hiri batean. Horiek dira abiapuntu bezala erabiltzen diren dualismo batzuk -banaezinak eta, batzuetan, muga lausokoak-, Erromaren erretratu bat hemendik eta orainetik taxutzen joateko.
Hirian zeharreko ibilaldi bat, kontakizunak duen ahultasunaren eta hiria osatzen duen (duten) eta bertan bizi edo ibiltzen diren pertsonak zeharkatzen dituen historiak duen (dituzten historiek duten) pisuaren nolabaiteko kontzientziarekin eraikia. Zutabe horietan bermatzen da Hiria eta ametsa literatura-proiektua, iragaitzaz doan behatzaile baten begiradan harilkatuta historia, mitologia, artea, arkitektura eta literatura gurutzatzen diren saiakera poetikoa.
Mahai gainean eta hormetan dozenaka argazki eta postal ditut, oharrak bisitatzeko eta argazkiak ateratzeko moduko lekuekin, hiriko leku batetik bestera eramaten nauten oharrak, begien bistatik galdu behar ez ditudan irudi eta sinboloak gogorarazten dizkidatenak: El Dorado, eskultura heroikoak, aldirietako auzoetako tren-geltokiak. Nire estudioan mapak, zirriborroak, lerro dinastikoak eta kontzeptuen eskemak zenbatzen ditut. Ezinezkoa zait hiria ulertzea, eta, horregatik, bere iragan zaharra ikertzen dut. Argian bilatzen dut, akueduktuek marraztutako marra ikusezinetan, beleen karranketan.
Hilabete hauetan, hirian neure burua bilatzen saiatu naiz, eta hau da aurkitu dudana: argia, iraganerako lerroak, karrankak, bizitza eta heriotza eskutik helduta ibiliz izkina bakoitzean, kale bakoitzean, parke bakoitzean. Dagoeneko neuretzat hartzen ditudan hildako batzuei loreak eraman nahi izan dizkiet, baina denak ere ez ditut aurkitu. Orduan galdu naiz freskoetan, alabastroetan, exedretan, mendeetan zehar, nire aurretik, ukitu dituzten esku guztiak asmatu nahian.
Gianicoloko leku magiko honetatik igaroz ikasi dut hau: hiria beste begi, esku, belarri batzuekin hautematen, lehen niretzat existitzen ez ziren leku eta errealitateetan gelditzen. Inguruko pertsonek kutsa nazaten utzi dut, hain desberdinak jatorriz, diziplinaz, adinez eta munduan bizitzeko moduz. Pentsa nezakeena baino gehiago ikasi dut; dena kartografiatzen saiatu naiz, dena idatzi eta deskribatu ahal balitz bezala.
Bizitzaz hitz egitera iritsi nintzen Erromara, eta bat-batean neure burua ikusi nuen hitz egiten heriotzari buruz eta heriotzak bere bidean uzten duenari buruz, argiari buruz. Akademiara iristeko erabili nuen proiektua mila zatitan hautsi behar izan dut, jada ez baitzidan balio. Zatiekin beste bat idatzi dut, agian ez hain desberdina, baina nire hemengoarekin eta orainaldiarekin koherenteagoa, errealagoa; liburu bat, mintzo dena presentziez eta absentziez, maitasunaz eta izuaz, botereaz eta identitateaz, hiri honetako iragaitzaz, zeina ibai batera ainguratua den, ateak zabalik dituzten bere zazpi muinoekin, non haizeak behin eta berriz jotzen duen.
Hiriak eta bere argiak zeharka nazaten utzi dut. Haren ondoren nitaz geratuko dena oraindik ezin da aurreikusi.